«Аршанцы — валеннiкi, на вапне любяцца, на вапне радзяцца i ў вапну кладуцца. Мы заўсёды былi народ прадпрымальны. Дзегцяры, цагельнiкi, смаляры. Наваколле нашага горада заўсёды славiлася садамi i пародным быдлам. Першыя на Беларусi плугi з’явiлiся ў сялян — тут. I яшчэ — вытворчасць дроту, цвiкоў, шкур. I ўсё гэта — на крутых i iзвiлiстых берагах, на шматлiкiх «бiтых дарогах», дужа старажытных (князь Расцiслаў iшоў праз Оршу на Друцк — някепскай дарогай — яшчэ ў 1127 годзе). Пазней сталi мы параходным краем (пала параходства, а шкада!), а яшчэ пасля — краем чыгуначным. Любiлi мураваць, калi паўсюль панавала дрэва. I звалi наш горад: «Рша камен...» Яшчэ ў глыбокай старажытнасцi. I такiя ж каменныя засталiся мы i цяпер...» — так писал классик белорусской литературы и оршанец по рождению, оршанец по духу Владимир Короткевич почти 40 лет назад — к 900–летию родного города.
При использовании материалов сайта указание авторов и ссылка на источник материала обязательна! Мнение администратора сайта может не совпадать с мнением авторов статей. За объявления несут ответственность рекламодатели.
